Ата бёрю гьар заман баласына: «Вёре къоркъма, вёре къоркъма!» – деп бувара болгъан. Бала бёрю де бир де къоркъув билмейген кюйде оьсген. Уллу болгъан.
Бир гюн о жагьил бёрюню атасыны атасы оьзлеге чакъырып урушгъан:
– Сен къоркъув билмейген затсан! Къоччакълыкъ – къоркъмайгъанлыкъ тюгюл! Шу барышынгда сен тузакъгъа тюшежексен! Энни сен къоркъувну да бил! – деген.
Жагьил бёрю тамаша болуп, ёлда уьюне гелегенде, къоркъув билмекни не пайдасы бар экен деп кёп ойлашгъан. Тек не этсе де англамагъан.
Уллатасына да сорай турмай, оьзюм билермен деп тургъан.
Нечакъы ойлашса да, билмеген. Арадан бираз заман гетип, о адамны тузагъына тюшген. Адам да муну яхшы кюйде токъалап, киришин чыгъарып, бар энни ининге! – деп йиберген. Бёрю инине де гелип ойлашгъан… Уллатам тюз айта болгъан. Алда мен адамдан къоркъуп билмей эдим. Гьали билемен… Гьали къоркъагъан болдум… Ону таягъыны тюбюне дагъы тюшерден Аллагь сакъласын.
Шону учун да энни бек сакъ болажакъман… Сакълыкъ къоччакълыкъны иниси болгъан экен…
Дагъы ол адамны тузагъына тюшмеген.
