90-нчы йылларда Хасавюрт бойдагъы къумукъ лагерде болуп, Муратны оьз халкъыны бугюню ва гележеги талчыкъдыра турду. Халкъы учун сююне буса да, талчыгъа буса да, ол оьзюн саламат тутду. Муратны оьзтёрече ойлары кимни де тергевюн тартды. Ол оьзюню пикрусун ачыкъ айтып бажарагъандан къайры, оьзгелени пикрусуна да агьамият берип тынглай эди.

Ол адамны оьзюне тартып, сёзюне инандырып бажара. Мен де ону къардашы Асев де булан бизге уьйге къонакълай чакъырдым. Оьтесиз ачыкъ адам. Лакъырыбыз къыйышды. Бирче олтуруп къалмукъчайгъа чайландыкъ, къазакъ йырланы да чайнадыкъ. Кепи гелип буса ярай, мен къазакъ йырны айтгъанда, чечип къолундагъы сагьатын мени тобугъума салды. Савгъатны алмайман деп айлансам да, къоймады, рази болмагъа тюшдю. Багьалы дёртгюл япон сагьат гьали де сакъланып бар. Бирдагъы мени оьктемлигим – Муратны «Мы из рода половецкого» деген китабын савгъат этегенде язгъан сёзлери: «Дорогой Мусапир! Самое трудное – разбудить в душах людей звуки. Тебе это удается. Июль 1993 г.»       Мен де огъар оьзюм аявлап сакълайгъан Магьаммат Аваби Акъташини «Дербент-наме» ва Девлетмурза Шихалиевни «Рассказ кумыка о кумыках» деген китапларын савгъат этдим. Булар бары да яхшы. Ону ким де этип бола.  Амма тюрк миллетлер учун Мурат этгенни бирев де этмеген. Ол дюньядагъы бары да тюрклени гёзлерин ачды. Олар кимлер ва къайдан экенни аян этди.

Бугюн тюрк дюньясы бирликге элтеген ёлгъа тюшген. Муратны яратывчулугъу буса – олагъа ёл гёрсетеген сёнмежек маякъ. О маякъны шавласы девюрлер гетген сайын артажагъы барыбызгъа да ачыкъ.

 

 

Мусапир Батыр.

Хасавюрт .