Бизин инг сыйлы, азиз, савлай аламны безейген аналагъа багъышлап шиърулар, макъалалар язмагъан бир шаир де, язывчу да къалмагъан. Белгили шаирибиз, Хасавюртдагъы «Къумукъ тюз» газетни редактору Гёгюрчюн АТАЕВА дюньядан гетген аявлу анасын эсгере туруп, булай дей:
–«27 ноябр – Ананы гюню» деген сатырны охугъанда, дюньягъа гёзюн ачгъан мюгьлетден тутуп авлетин аявлап, къоруп, биринчи иржайыву, биринчи сёзю, биринчи абаты, билим алывну уллу ёлуна тюшдю, диплом алды, загьмат ёлун башлады деп, авлетини къысматындагъы бары да агьвалатланы юрегинден оьтгереген, ону гьар сююнчюнден къуванагъан, сюрюнюп къалса юреги сынагъан АНАНЫ байрамы йылда бир гюн неге болмагъа герек деген ойлар рагьатлыкъ бермей.
Балики, шолай болмакъгъа биз, гьайсыз авлетлер, гюнагьлыбыздыр. Йылны узагъында къысматны айланмасында айлана туруп, оьз яшавубуз булан доланып, аналаны тергевсюз сама да къоймайбызмы экен? Къанатларыбыз къатып, уябыздан учгъан сонг, уябызда гёргенни ари сама тебермейбизми экен? Бизин артыбыздан узатылгъан ананы йылы къолларын, гьар абатыбызны алгъышлайгъан сёзлерин, дериядай терен сюювден толгъан гёзлерин унутуп сама къалмайбызмы экен? Бизин гьар мюгьлетибизни байрам этмеге гьазир аналагъа, йылны гьар гюнюн байрам этип биз неге болмайбыз?! «Ана гёнгю балада, бала гёнгю гьавада» деп уллулар негьакъ айтмагъандыр чы…
Биз, авлетлер, къанатыбыз къатгъан сонг оьз яшавубузну гьайында болабыз. Уллу чагъыбызгъа етсек де, ана учун гиччи, гючсюз ва кёмексиз бала къушдай экенибизни унутабыз. Яшавну къагьрулу толкъунларындан оьтмеге кёмек этеген ананы сюювю экенни англамай къалабыз.
Мени анам къатты хасиятлы, осаллыкъны эренлерде чи нечик де, гьатта тиштайпаларда да ушатмайгъан къатын эди. Намусгъа байлангъан, аталардан къалгъан адатланы гёзюню бебейидей сакълайгъан, оьзюне нечакъы къыйын болса да, эл намусун эренлердей кютеген анам, бизин, оьзюню къызларын, шолай къаттылыкъда тарбиялама къаст этди. «Аявлу балам», «къызым», «яшым» деген аналар ушанып авлетлерине айтагъан сёзлени биз эшитмегенбиз. Тек дос-къардашны, хоншу-авулну яшларына ол бал булан басылгъандай татли сёзлер айта эди. Амма биз, ушаныв сёзлер эшитмесек де, анабызны боран гюн исив береген къумукъ печини оту йимик исси къаравлу гёзлеринде, биз гелгенде этеген татывлу ашларында, юрекге балгьам болуп ягъылагъан насигьат сёзлеринде ана сюювню теренлигин сезгенбиз.
Мени аявлу анам, мени сёнген чырагъым, мени дагъы бир де ярыкъ бермежек маягъым. Бугюн уллана бусам да, сен дюньядан гетгенли яшавну къыйшыкъ ёлларында сюрюне-къабуна туруп, сокъмагъын тас этген ёлавчудай адап къалгъан къызынга не маслагьат?!
Осаллыкъны сюймейген анам, биревню: «Анам!» –деп къычырагъан авазын эшитсе, сени къатты хасиятлы къызынгны юрегинде алатолпан айланып, гёзлеринден гюзгю янгур йимик агъагъан гёзьяшлагъа не амал?! Сен къызынгны бу осаллыкъларын гечермисен?!
Йыллар гетип, оьмюрюмню артыкъ яны оьтген сонг, мен бир затгъа тюшюнгенмен: АНА– авлетлени инг де сыйлы даимлик байрамы. Шо байрамдан Аллагь биревню де магьрюм къоймасын.
«Женнетни ачгъычы ананы аякъ тюбюнде» деп де айтыла. Гелигиз, бизин аявлу аналарыбызны бу дюньядагъы яшавун да женнетдей этмеге къаст этейик. Анагъа инг де уллу байлыкъ–бизин сюювюбюз, гьайыбыз, адиллигибиз. Авлетлери насипли яшайгъан ожакъ – ана учун Женнет уьй. Шо насипден аналаны магьрюм къоймайыкъ, сонг… Сонг ким биле, балики, бизге Женнетни къапуларын ачмакъ учун ачгъыч тарыкъ да болмас.
Байрамыгъыз къутлу болсун, АНАЛАР.
