Алданокъ гёз алгъа тутггъаным йимик, «Анжини» къапучусу, Россияны жыйым командасыны айтылгъан чапгъынчысы Александр Кержаковну иниси Михаилдан баянлыкъ алмагъа гезик гелди. Бир нече жума алдын газетлерде ва Интернетдеги «Анжини» сайтында М. Кержаков къаравчуланы, оьзюню фанатларыны кёп тюрлю соравларына жавап бергени саялы, ол газетни охувчулары учун янгы маълумат бермежек деп ойлашдым ва Мишаны гьакъында Дагъыстанда кёплер билмейген ону яшавунда болгъан эки маълуматны аян этме токъташдым.
Биринчи маълуматны мен оьзюню дачасында «Анжини» алдынгъы баш тренери Гьажи Гьажиев айтып эшитгенмен. Мен де шону сизге ол хабарлагъан кюйде етишдирмеге къарайым.
– Мен Нижний Новгород шагьардагъы «Волганы» тренери болуп ишлейген вакътим эди,–деп, Гь. Гьажиев магъа хабарын башлады. – Миша шо заман «Волганы» аслу къапучусу эди. Команданы ёлбашчылары футболистлеге заманында алапасын бермейгенге гёнгю хошлу тюгюл заманлар. Исси заман, яй вакъти эди. Эсимде ёкъ, бир шагьардан къонакъда бир оюнда ойнап, самолёт булан гече геч Новгородну аэропортуна къондукъ. Команда оьзюн къаршылагъан клубну автобусуна да минип, шагьаргъа багъып тербенди. Шагьаргъа етишген сонг, яшлар яшайгъан уьйлеге ювукъ болгъан сайын, автобусну гьайдайгъан шофёруну артындагъы ерге олтуруп, огъар: « Ярай буса, шу ерде токътат»,– деп тилеп, бирерлеп, экишер болуп тюше башлады. Шолай биревлени тюшюрюп, чалт кюйде гьайдалагъан автобусну артдагъы сыдыраларындагъы ерлени бирисинде олтургъан Кержаков сюрюне туруп чабып, шофёргъа багъып гелип, огъар: « Токътат автобусну! Тез токътат, деймен чи сагъа! Ач эшиклерин, тез бол!» – деп къычырып, эшиклери толу кюйде ачылып битгинчеге де къарамайлы, бир аякъгийимин де тас этип, мекенли токътап битмеген автобусну эшигинден атылып тюшдю. Сонг автобусну юрюшюне къаршы гюлледей болуп чапды. Шофёр да, автобусда олтургъан футболистлер де, къошулуп мен де эсер-месер болуп турабыз. Биревге де бир зат да англатмайлы, бу этеген де недир деп, мени чи башлап яман ачувум да чыкъды. Арадан бираз заман оьтюп, яшланы бириси терлеген терезеден Миша оьзюню тенглиси дёрт-беш жагьил улан булан янгыз ябушагъанын гёрдю. Озокъда, гьазирине автобусда олтургъан ону ёлдашлары барысы да тюшюп, шо уланлагъа тийишлисин де берип, кюлей туруп, автобусгъа башларын да чайкъай туруп къайтды. Миша буса магъа да, оьзюнден оьмюрге уллу шофёргъа да: «Гечигиз, сизге бары затны англатмагъа заманым ёкъ эди. Бешев бир адамны тёбелей эди, мен терезеден гёрюп, чыдап болмадым»,– деди.
Гь. Гьажиев магъа шо хабарны да айтып, иржайды да: «Миша бек намуслу, къатты яш»,– деп де къошду.
Бу Михаил Кержаковну гьакъындагъы биринчи хабар. Мен ойлашагъан кюйде, ону гьакъындагъы экинчи хабарым охувчуланы артыкъ тергевюн тартажакъ!
«Анжи Аренада» футболистлени оюнлардан, тренировкалардан сонг нас болгъан формаларын, аякъгийимлерин жувагъан ер бар. Шо ерге команданы администраторлары гирсе тюгюл, футболистлени бир де къуллугъу болмай. Шо саялы олар шонда гирмей. Опуракъ жувагъан ерде Светлана деген лезги миллетли, орта оьмюрдеги къатын ишлей. Мен ону булан ёлугъуп, лакъырым болду. Ону уланы яман аврувгъа тарып, хыйлы заман Ростовну больницасында ятагъанын команданы администраторларыны бирисинден англай. Светлана уланыны савлугъун къолайлашдырмакъ учун, бары акъчасын да битдирип, уьйлерин де сатгъанын билген сонг, Кержаков бир гюн ахшам администраторну излейген адам болуп, опуракъ жувагъан ерде ишлеп турагъан Светлананы уьстюне гирип геле. Светлана да огъар:
– Гьуя, опуракъ жувагъан ерде бу заман администратор не этсин? – деп къарсалай.
Миша да ону соравуна сорав булан жавап бере:
– Опуракъ жувагъан ерде ишлейген Светлана деген сизмисиз? Сизин уланыгъыз Ростовда больницада ятгъанмы?
– Дюрмен!– деп гесип, бу улангъа не тарыкъ экен менден деп ойлаша Светлана. Светлана о заманда бир футболистни де танымай. Шо заман Миша ким экенин де, негер гелгенни де ол къайдан билсин? Миша курткасыны кисесинден чыгъарып, Светланагъа бир конверт де берип:
– Алыгъыз, шу буссагьатгъы вакътиде мени къолумда бар бары да акъча. Мен сизге акъча бергенимни биревге де айтмагъыз,– деп де айтып, бек алгъасап опуракъ жувагъан ерден чыгъып, тезлик булан футболистлер яшайгъан къонакъюйге гете. Светлана конвертни ачгъанда, ону ичи толгъан акъчаны гёрюп, адашып къала. Арадан бираз заман оьтюп, къыргъа чыгъып, йыракъда гёрюнеген гетип барагъан Кержаковгъа:
– Гьей улан! Сен янгылыш болгъансан, бу акъча меники тюгюл, токъта, ал акъчангны!– деп къычыра. Миша ону сёзлерине агьамият бермейли, чалт юрюп гёрюнмейген болуп гете. Светлана, эсер-месер болуп, къолуна элли минг манатны да тутуп, гиччи футбол майданда фонарланы тюбюнде ойнайгъан яшёрюмлени ягъына барып:
– Мен къычыргъанда жавап бермей гетип къалгъан улан ким эди? Сиз ону танымаймысыз, яшлар?– деп сорай. Яшланы бириси де огъар:
– Озокъда таныйбыз. О «Анжини» къапучусу Михаил Кержаков эди,– дей.
Гьасили, шо заман ойнайгъан яшлар болмагъан буса, не Светлана, не биз шо ишни ким этгенин билмей де къалажакъ эдик. Мен ойлашагъан кюйде, шолай адамлар бизин заманда нече де аздыр…
Бизин газетни охувчуларыны тергевюне берилген шу эки де хабар дагъы ерде язылып чыгъарылмагъан. Шу хабарланы охугъанлар Миша оьзюню къылыкъ-хасият битимине гёре Кавказда, Дагъыстанда тувуп-оьсгенде йимик, къайнар къанлы, бир затдан да къайпанмайгъан, ят адамланы къыйынына-тынчына табылмакъны къастын этеген улан экенине тюшюнежегине инанаман.
Ш. КИШИЕВ
